Przed uznaniem uroczyska "Grabowiec" za rezerwat przyrody prawdopodobnie była tu prowadzona gospodarka odroślowa z przeznaczeniem drewna na opał, tak wówczas pożądany w okolicy ubogiej w lasy. Niskiej jakości grab i dąb nie nadawały się bowiem na inne sortymenty. Dzięki stałym wyrębom użytku opałowego zwarcie drzewostany nigdy nie było znaczne. Teren ten stał się więc azylem dla ciekawej flory pontyjskiej. Do chwili objęcia niniejszego terenu ochroną prawną prowadzony był tu także wypas zwierząt gospodarczych.

              

Kiedy w roku 1922 powołano do istnienia rezerwat przyrody "Grabowiec" tylko w jego części rósł młodnik odroślowego drzewostanu dębowo-grabowego z licznymi polanami pokrytymi florą stepową, zaś na południowym zboczu znajdowało się bardzo obfite stanowisko wisienki stepowej. W tym też miejscu stosunkowo licznie występował dyptam jesionolistny.

              

Już w chwili tworzenia rezerwatu powstał problem powstrzymania procesów sukcesyjnych, które musiały nieuchronnie doprowadzać do osiągnięcia zwarcia przez drzewostan w wypadku klasycznej ochrony lasu. Rewizja rezerwatu przeprowadzona dnia 18 lipca 1936 roku nakazywała czyszczenie lasu aby utrzymać polany i miejsca prześwietlone jako stanowiska rzadkich gatunków flory kserotermicznej. Kolejna wizytacja rezerwatu w roku 1946, zarządzała przeprowadzenie czyszczeń z krzewów i prześwietlania drzewostanu jak również stałe utrzymanie w stanie bezleśnym istniejących jeszcze polan. Niniejsze zarządzenie zostało częściowo wykonane, gdyż usunięto wysadzone uprzednio jesiony i sosny. Po powiększeniu rezerwatu poprzez włączenie części gruntów uprawnych z deputatu, wydzielenia te obsiano w 1951 i 1953 roku miłkiem wiosennym. Kolejne prace waloryzujące rezerwatu przeprowadzone w latach 60-tych, 70-tych i 80-tych w związku z wykonywaniem Planu Gospodarczego Rezerwatu Przyrody doniosły o opieszałym wykonywaniu przez administrację leśną zaleceń ochronnych i związanych z tym szybkim zaniku polan i miejsc widnych oraz redukcji stanowisk flory kserotermicznej, przy jednoczesnym wzroście znaczenia zbiorowiska grądowego. Już w tatach 60-tych drzewostan na znacznej części powierzchni rezerwatu osiągnął duży stopień zwarcia, przez co następowała stopniowa eliminacja polan i miejsc widnych jako stanowisk flory kserotermicznej. W  latach 60-tych i 70-tych na teren rezerwatu wprowadzono między innymi cieniosnośnego buka.

                

Spoglądając na stan obecny biocenozy rezerwatu "Grabowiec" przez pryzmat jego historii można wymienić kilka podstawowych czynników, które złożyły się na tak znaczny stopień przekształcenia jego biocenozy w porównaniu do stanu w chwili utworzenia tego obiektu chronionego:

*zaniechanie intensywnego pozyskania surowca opałowego,

*zaprzestanie wypasu,

*promowanie rozwoju zbiorowiska leśnego przejawiające się w dopuszczeniu do znacznego zwarcia drzewostanu oraz wprowadzenie gatunków cienioznośnych (buk), jak również brak dostatecznej ingerencji w silny rozwój zarośli tarniny na murawach znajdujących się na skraju rezerwatu.

                   

W chwili obecnej jedynie przeprowadzenie zdecydowanych działań w zakresie czynnej ochrony przyrody może uchronić obszar rezerwatu przed całkowitym zanikiem, w ciągu najbliższych lat, pierwotnego przedmiotu ochrony t. j. roślinności kserotermicznej.